Wrocławscy Ulicożercy – relacja (marzec ’15)

Słońce, dużo dobrego jedzenia, zimne piwo. Tylko takie zestawienie mogło sprawić, że pierwszy tegoroczny wrocławski festiwal food trucków Wrocławscy Ulicożercy należy uznać za udany. Od razu odkładam na bok duże kolejki, na które narzekali niemal wszyscy dookoła. Sorry, taki mamy klimat, dobry klimat dla food trucków, więc i osób, które przybyły w sobotę 21. marca do Browaru Mieszczańskiego było naprawdę sporo. Niektóre media informowały nawet o 10 tysiącach, i ta liczba nie wydaje się wcale przesadzona. Apelowałbym o więcej luzu, bo impreza jest niezwykle klimatyczna, po prostu chce się na niej spędzać czas. Zwyczajnie szkoda czasu na narzekania.

Trzydzieści aut, do tego kilka stoisk stacjonarnych, także tych z piwem. Dużo tego, i szkoda tylko, że w ciągu jednego dnia nie da się zjeść przynajmniej jednej potrawy z każdego miejsca. Trzeba było więc wybierać i z czegoś zrezygnować. Na zlot wybraliśmy się ze znajomymi, choć i tak nie wszyscy dotarli, uniemożliwiając nam spróbowanie większej ilości dań.

Na pierwszy ogień poszły pierożki z Momo-Smak Kuchnia Tybetańska, które bardzo smakowały nam podczas ostatniej imprezy. Po dobrym wrażeniu, jakie pozostawili po sobie właściciele Momo w poprzednim roku, tym razem do ich food trucka ustawiały się jeszcze dłuższe kolejki. Na szczęście doświadczenie z poprzednich festiwali pozwoliło nam na skuteczne działanie. Zamawialiśmy dania w kilku miejscach na raz i cierpliwie czekaliśmy. Zanim otrzymaliśmy swoje koszyki od Momo minęło trochę czasu, udało nam się zgłodnieć na tyle, że wszystkie pierożki zniknęły momentalnie.

Z racji tego, że pierożki jadłem już ostatnio, tym razem zamówiłem tylko jeden koszyk – opcję z krewetkami. Więcej dobrał Michał, miłośnik tejże potrawy, dzięki temu na naszym stoliku pojawiły się także koszyki z pierożkami gotowanymi na parze m.in. z warzywami oraz indykiem i grzybami mun. Każda porcja, składająca się z 10 sztuk kosztuje 14 zł. Cena bardzo uczciwa jak na wielkość porcji.

Może nie zachwyciły mnie już tak, jak poprzednio, ale pierożki są ciągle bardzo smaczne. Delikatne, cieniutkie ciasto i doskonale skomponowany farsz. Do każdej porcji otrzymujemy sos, w którym macza się kolejne pierożki. Jak na mój gust najlepiej wypadły te z warzywami, lekkie, idealnie nastrajające do dalszej konsumpcji.

Zaraz obok auta Momo ustawiła się niezwykle ciekawa warszawska ekipa – 4 Kółka i Bułka.

Co ciekawe, w tym gąszczu kolejek, 4 Kółka i Bułka wydawali się być bezludną wyspą. Dlaczego sympatyczni panowie obsługujący grilla w aucie nie zgromadzili wielkich tłumów? Zapewne przez menu, które większość szokuje, bo przecież w bułce może znaleźć się jedynie mielona wołowina. Na szczęście jest jeszcze druga część gości festiwalu, do której zdecydowanie należę. Tej mniejszości zapalają się oczy na widok byczego ogona i polików wołowych. Decyduję się na tą drugą pozycję za bardzo przyzwoite 16 zł.

Pełen polik, bo tak nazywa się ta kanapka, zdecydowanie pozamiatała. Jak dla mnie – najmocniejsza pozycja całej imprezy. Fenomenalny, długo duszony polik wołowy znalazł się w grillowanej bułce pomiędzy pieczoną marchewką, selerem i pietruszką. Mięso genialne, rozpadające się i niezwykle soczyste, a także lekko tłuste. Dodatki zaskakujące, pieczone, miękkie warzywa ciekawie uzupełniają wołowinę i chrupiącą bułkę, a prawdziwym hitem, nadającym charakteru całości jest tutaj ostra ćwikła. Zestawienie idealne.

Po takim początku, poprzeczka została ustawiona bardzo wysoko, ale ciągle mieliśmy nadzieję na kolejne smaczne dania. Wielkim plusem tego typu imprez jest możliwość spotkania znajomych, z którymi na co dzień nie utrzymuje się bliskich kontaktów. W ten sposób udało mi się z kilkoma osobami porozmawiać po dłuższej przerwie, a także podgryźć m.in. smacznego burgera z kolejnego stołecznego food trucka – Beef’N’Roll.

Klasyczna propozycja z serem, dobrze doprawione i różowe mięso, a do tego sałata, cebula i majonez. Smacznie do tego stopnia, że z żoną nabraliśmy ochoty na burgera.

Moją uwagę przykuł American FoodTruck, kolejka nie była gigantyczna, więc stanęliśmy.

Moja żona lubi klasykę, więc wybrała CheeseBurgera za 19 zł, a do tego porcję frytek (6 zł). Otrzymaliśmy numerek, udaliśmy się jeść inne rzeczy i czekaliśmy. Po około 30 minutach nasz numerek został wywołany, a ładnie zawinięty burger trafił do stolika.

Frytki, a właściwie łódeczki specjalnie nie zaskoczyły, bo i zaskoczyć ani zachwycić nie mogły. Ot, kolejny gotowiec. Za to burger wypadł bardzo okazale. Solidny kawał wołowiny, różowy w środku, nieźle doprawiony i świetnie komponujący się z klasycznymi dodatkami. Mały minus za rozmiękłą bułkę, ale nauczyłem się wybaczać tego typu wpadki podczas zlotów.

W międzyczasie złożyliśmy zamówienie w POT SPOT Foodtruck, specjalizującym się w daniach jednogarnkowych. We Wrocławiu zostaliśmy uraczeni daniami wzorowanymi na kuchni indyjskiej, a także tex-mex.

Zapłaciliśmy, ale czas oczekiwania wynosił około 40 minut, więc dodatkowo postanowiliśmy podejść do wzbudzającej największe emocje przyczepki Niewiadów.

Zanim jednak doszliśmy do okienka, Zapiekanki Tradycyjne sprzedały swoją ostatnia bagietkę. Zainteresowanie było tak duże, że warszawska ekipa została zmuszona do szybszego zamknięcia kramiku. Na szczęście już niebawem ponownie będziemy gościć Zapiekanki we Wrocławiu, więc będzie okazja spróbowania ich popisowego fastfooda.

Jako że czekaliśmy jeszcze na dania od POT SPOT, podszedłem do znajdującego się pod namiotem punktu Fire Machine. Z daleka dochodziły z tego miejsca intrygujące zapachy grillowanych dań. Ciężko było sobie odmówić chociaż jednego.

Ekipa składająca się z kilku osób działała bardzo sprawie, co tym bardziej zachęciło mnie do zjedzenia w tym miejscu, zwłaszcza, że wszystko było dostępne właściwie od ręki. Postawiłem na Pulled Pork, czyli zestaw nazywający się Nevada. Do wyboru, poza mięsem, były także frytki lub pieczony ziemniak oraz kilka rodzajów surówek. Poprosiłem o ziemniaka oraz coleslaw.

Porcja może i nie za duża, ale za to smakowała genialnie. Fantastyczny ziemniak z sosem śmietanowym i boczkiem, soczysty coleslaw, no i przede wszystkim genialne mięso. Długo duszona wieprzowina rwała się na włókna, a nade wszystko imponowała świetnym dymnym, wędzonym posmakiem, którego aromat przyciągnął mnie do tego miejsca. Niezwykle udana opcja.

Czas przygotowania naszych dań w POT SPOT nieco się przeciągał, co skłoniło nas do małego spaceru po terenie festiwalu. Tradycyjnie długie kolejki odnotowaliśmy przy Pasibusie i Bratwurstach, a w krótkim czasie zapasy skończyły się w food trucku Osiem Misek, przez co kolejny raz nie było mi dane spróbować ich specjałów.

Wracając, w końcu odebraliśmy trzy zamówione dania z POT SPOT Foodtruck.

Wszystkie potrawy podano nam z ryżem. Vege Chili, a więc wegańska wersja tex-mex z czerwoną fasolą, kminem rzymskim, kolendrą, chili i pomidorami. Najlepsza, najbardziej wyrazista w smaku pozycja. Ostrośc zapewniły papryczki jalapeno, charakter kolendra, a pomidory i śmietana idealnie wszystko zbalansowały.

Wieprzowina Rogan Josh także wypadła okazale, a na czoło wysunęło się zdecydowanie mięciutkie mięso, którego smak bardzo skutecznie podkręcała duża ilość kolendry.

Ostatnia pozycja, czyli Butter Chicken mocno rozczarowała. Mdła kompozycja, bez zdecydowanie wybijającego się smaku. Do indyjskiego ideału dużo zabrakło.

Na podbój święta ulicznego jedzenia wybrała się z nami także, po raz pierwszy, moja mama, która koniecznie chciała zrozumieć fenomen tego zjawiska. Posmakował jej zarówno burger, a także poliki wołowe. Na koniec poprosiła o coś lżejszego, więc swoje kroki skierowałem w stronę auta Shakewave.

Shake Detox to zdecydowanie nie moje smaki, ale dziewczynom smakowało. Pomarańcza, gruszka, banan, szpinak i kapusta włoska, a to wszystko zmiksowane w jednym kubku. Poddałem się.

Nasze brzuchy w tym momencie były już mocno wypchane, powoli zbieraliśmy się już do wyjścia z Browaru, kiedy natrafiliśmy na najdłuższego uczestnika Ulicożerców – Bruno Bustaurant, w którym podawano tego dnia ramen.

Na to danie dość mocno się napaliłem, ale przyznam, że trochę rozczarowałem się ceną. Porcja wywaru z krewetkami kosztowała 25 zł i, koniec końców, zrezygnowałem z zamówienia.

Na szczęście z pomocą przyszła Ela z bloga Zdjęcia Smaku, podsyłając swoja opinię na temat festiwalowego ramenu.

Ela:

O Ramenie wiedzieliśmy jedynie, że jest japońskim daniem składającym się z długo gotowanego wywaru, makaronu i innych składników w zależności od receptury.

Komentarze

komentarze